Het literaire werk van Ivo Michiels heeft zich altijd tegen een strikte indeling naar genre verzet. In Mag ik spreken? lopen herinnering en anekdote, feit en fictie, verwijzing en citaat naadloos in elkaar over. En steeds gaat het bij Ivo Michiels om de oorlog, om vaders en zonen. Omdat hij sterk gelooft in de vitaliteit en eeuwigdurende veranderbaarheid van een literaire tekst, liet Michiels’ tiendelige Journal brut (1983-2001) zich makkelijk herzien. De belangrijkste, mooiste en opvallendste passages zijn samengebracht tot een fonkelnieuw toegankelijk geheel: Mag ik spreken?
Meer dan ik me herinner.
Sigrid Bousset voerde een reeks openhartige gesprekken met deze reus uit de Vlaamse letteren. Die ontmoetingen vormen de grondstof voor deze ‘orale autobiografie’. Michiels vertelt uitgebreid over zijn jeugd in de kleine dorpsgemeenschap Mortsel, over zijn ervaringen tijdens de Tweede Wereldoorlog en over zijn pioniersrol in de kunstwereld in de jaren vijftig.Terugkerend element in deze geschiedenis is een vast Michiels-thema: het altijd verraderlijke geheugen. Dit boek brengt een intiem verslag van een leven, een menselijk portret van een bijzondere en eigengereide kunstenaar, maar net zo goed een indringend tijdsbeeld van de vorige eeuw in Vlaanderen.
